ΚΙ ΟΜΩΣ!!!
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Ο εκτουρκισμός των Ελλήνων Ιεραρχών....!!!!
“Ευεργέτημα κατά του κ. Βαρθολομαίου ή επικοινωνιακό τερτίπι του κ. Ερντογάν;
Του Μανόλη Καρέλλη, πρώην δημάρχου και ευρωβουλευτή
Με χρονολογία 19 Οκτωβρίου 2009 ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συνέταξε επιστολή που απέστειλε σε περίπου 70 ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου - εκτός των καλουμένων “νέων χωρών” - με την οποία τους καλούσε εφ’ όσον το επιθυμούν, να καταθέσουν αίτηση για την απόκτηση τουρκικής υπηκοότητας.
Συγκεκριμένα ο κ. Βαρθολομαίος πληροφορούσε τους επαρχιακούς ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου ότι: “Ο εξοχώτατος πρωθυπουργός της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εις παλαιοτέραν επίσημον συνάντησιν αυτού μετά του εξοχωτάτου κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρωθυπουργού τότε της Ελλάδος, και της εξοχ. υπουργού Εξωτερικού επιτίμου κ. Μπακογιάννη (Ιανουάριος 2008), γενομένης συζητήσεως περί του οικουμενικού πατριαρχείου και των δυσκολιών ως τούτο αντιμετωπίζει περί την στελέχωσιν αυτόν, λόγω της συρρικνώσεως του ενταύθα ομογενειακού στοιχείου, οπόθεν τούτο αντλεί τα εν Τουρκία αρχιερατικά και άλλα στελέχη του, συνεπεία της κατά τας τελευταίας εννέα δεκαετίας νέας πραγματικότητος, είχε την καλοσύνην να υποσχεθεί ότι προς διευκόλυνσιν της Εκκλησίας, η έντιμος κυβέρνησίς του θα παράσχει την τουρκικήν υπηκοότητα εις τους εν τω εξωτερικώ μη Τούρκους υπηκόους Αρχιερείς του θρόνου, εφ’ όσον ούτοι το επιθυμούν, χωρίς υποχρέωσιν παραιτήσεως εκ της ην ήδη ούτος κατέχουν ετέρας υπηκοότητος. Την όντως ιστορικήν πρότασιν και υπόσχεσιν ταύτην, επανέλαβεν ευγενώς ο κ. Ερντογάν προς ημάς, κατά την εν Πριγκήπω πρόσφατον συνάντησιν ημών, και δη εξ ιδίας αυτού πρωτοβουλίας και ενώπιον πολλών παρισταμένων”.
Και η επιστολή του κ. Βαρθολομαίου συνεχίζεται ως εξής:
“Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι ο αριθμός των Τούρκων υπηκόων Αρχιερέων σήμερα συρρικνούται επί μάλλον και μάλλον και οι προς αρχιερατείον εκλόγιμοι δεν είναι πλέον πολλοί εν Τουρκία, ατάκτως θα αντιμετωπίσομεν προσεχώς μεγάλας δυσκολίας περί την στελέχωσιν και ευστάθειαν του αγιωτάτου Αποστολικού οικουμενικού θρόνου εν τη σεβασμία φυσική αυτού καθέδρα και την ανάδειξιν νέων πατριαρχών εις το μέλλον, εφ’ όσον, βεβαίως, ήθελε συνεχισθεί η σήμερον κρατούσα κατάστασις. Συνδιασκεψάμενοι όθεν και μετά των μελών της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου και εξατάσαντες ενδελεχώς την ευγενή προσφοράν του κ. πρωθυπουργού και της εντίμου τουρκικής κυβερνήσεως, ήχθημεν εις την απόφασιν όπως ολοθύμως προτείνομεν εις πάντας τους μη έχοντας την τουρκικήν υπηκοότητα ιερωτάτους μητροπολίτας του θρόνου να κάμουν χρήσιν του ευεργετήματος τούτου, εφ’ όσον ασφαλώς το επιθυμούν, χωρίς η αποδοχή της προσφοράς ταύτης να αποτελεί μείωσιν, ουδέ κατ’ ελάχιστον, της εθνικής, εκάστου φιλοτιμίας, αφού ως ελέχθη, δεν τίθεται θέμα απαρνήσεως της ην ήδη κατέχει ετέρας υπηκοότητος”.
Και η κατάληξις της επιστολής του κ. Βαρθολομαίου προς τους ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου:
“Eπιφυλασσόμενος όπως εν περιπτώσει καταφατικής απαντήσεως αποστείλωμεν υμίν τα προς συμπλήρωσιν δικαιολογητικά και τας σχετικάς οδηγία, ευχόμεθα υμίν αδελφικώς τα άριστα κατά Θεού, ου η χάρις και το άπειρον έλεος είησαν μεθ’ υμών”.
Για την εξαιρετικά σημαντική - “όσο και πρωτοφανή, ασφαλώς - εξέλιξη ο κ. Βαρθολομαίος ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπον Δημήτριο και την επαρχιακή σύνοδο της Αμερικής κατά την επίσκεψίν του στις ΗΠΑ, το τέλος του περασμένου έτους.
Αντίστοιχη ενημέρωση, έκανε, το φθινόπωρο του 2009, και στους ιεράρχες της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης, στο περιθώριο της επίσκεψής του στο νησί.
Και οι μεν ιεράρχες της Αμερικής αποποιήθηκαν το “ευεργέτημα” κατά τον κ. Βαρθολομαίο, του Ερντογάν, με το επιχείρημα ότι “έχουμε ήδη δύο υπηκοότητες, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε και τρίτη”, ενώ οι ιεράρχες της Κρήτης (όπως και της Δωδεκανήσου) συμφώνησαν για την απόκτηση της τουρκικής υπηκοότητας και συμπλήρωσαν τα “χαρτιά” της τουρκικής πολιτείας που τους προμήθευσε ο κ. Βαρθολομαίος.
Αυτές τις μέρες, μάλιστα, οι αποδεχθέντες το “ευεργέτημα” του πρωθυπουργού της Τουρκίας συνωστίζονται στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να ακολουθήσουν τις διαδικασίες της τουρκοποίησης.
Αυτό είναι το σύντομο χρονικό της επιχείρησης του τουρκικού “ευεργετήματος” κατά τον κ. Βαρθολομαίο - με μια άλλη διατύπωση του επικοινωνιακού επιχειρήματος του αριστοτέχνη στο είδος Τούρκου πρωθυπουργού.
Θα μου επιτραπεί να παραθέσω ορισμένες σκέψεις και να διατυπώσω την κριτική μου.
Ο οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αναφέρεται στην πολυσήμαντη επιστολή του στη συρρίκνωση του ομογενειακού στοιχείου (της Τουρκίας) “συνεπεία της κατά τας τελευταίας εννέα δεκαετίας, νέας πραγματικότητας”;
Ποια, όμως, είναι αυτή η νέα πραγματικότητα.
Μα, βέβαια, οι διωγμοί του ελληνισμού και η γενοκτονία που επιχειρήθηκε σε βάρος του ελληνικού (και όχι μόνο) στοιχείου στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο “συνωστισμός’ κατά Ρεπούση στη Σμύρνη το 1922 και η κατά του ελληνισμού επιχείρηση του 1955, δράστες των οποίων επιχειρήσεων εξολόθρευσης του ελληνισμού ήταν το τουρκικό κράτος, κάτι το οποίο παρασιωπάται.
Δεν αναφέρεται, επίσης, ο κ. Βαρθολομαίος στην απαράδεκτη μείωση του οικουμενικού πατριαρχείου και του χριστιανισμού που αυτό εκφράζει με την εγκατάσταση του προκρούστειου περιορισμού των εκλογίμων για το πατριαρχικό αξίωμα, ή το αξίωμα του Συνοδικού στους Τούρκους υπηκόους.
Αυτός ο περιορισμός όχι απλώς αποδυναμώνει τον οικουμενικό χαρακτήρα του πατριαρχείου αλλά το εξουδετερώνει πλήρως καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρρεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού” που αποτελεί και τον ορισμό της οικουμενικότητας και που, “κατ’ οικονομίαν” τροποποιείται με ένα “ένι Τούρκος υπήκοος”.
Δεν ασχολείται, ακόμα, ο κ. Βαρθολομαίος αλλά ούτε και όσοι από τους ιεράρχες του οικουμενικού κλίματος αποδέχθηκαν το ευεργέτημα της τουρκικής υπηκοότητας με την κατηγορηματική άποψη της επιτροπής της Βενετίας που είναι γνωστή ως το θεσμοθετημένο όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, σύμφωνα με την οποία ο όρος που θέτουν οι τουρκικές αρχές για την τουρκική ιθαγένεια που πρέπει να έχουν οι κληρικοί του πατριαρχείου αποτελεί, εκτός από προσβολή για τον χριστιανισμό και υπονόμευση της οικουμενικότητας και παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
Εννοείται ότι, αυτή την άποψη της επιτροπής της Βενετίας έπρεπε να είχε υψώσει σαν σημαία και η Ελληνική πλευρά η οποία, όπως βεβαιώνεται από πολλές πλευρές, συμφώνησε με την “Τουρκοποίηση” των ιεραρχών της Κρήτης και της Δωδεκανήσου επί των ημερών του προβληματικού κ. Δρούτσα, αφού υπέκυψε στη γοητεία του Ερντογάν.
Και κάτι ακόμα για τον κ. Βαρθολομαίο: Τον έχουμε ακούσει επανειλημμένως να ασκεί έντονη κριτική εναντίον των Ελλήνων Αρχιερέων που βρίσκονται εκτός του πατριαρχικού κλίματος γιατί ακολουθούν τους νόμους της ελληνικής πολιτείας ενώ υπάρχουν ιεροί κανόνες που έπρεπε να ισχύουν γι’ αυτούς. Πως, όμως, ο ίδιος ο κ. Βαρθολομαίος δέχεται ένα νόμο, αυτόν της τουρκικής πολιτείας που περιορίζει στους Τούρκους υπηκόους το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε πατριαρχικά αξιώματα ενώ υπάρχει η επιταγή του Απόστολου Παύλου που αποκλείει τον οποιονδήποτε αποκλεισμό (προς Γαλάτας επιστολή 3, 28-29).
Και κάτι, τέλος, για τους Κρητικούς ιεράρχες που δέχθηκαν τον, έστω και περιορισμένο, “εκτουρκισμό”:
Nομίζω ότι η συμπεριφορά των αυτή είναι συμβατή με τον 19ο αιώνα της Ιστορίας της Κρήτης που αναλώθηκε σε μία σειρά πολυαίμακτων επαναστάσεων για την ένωση με την Ελλάδα και την απόκτηση της Ελληνικής Ιθαγένειας, αυτής που τώρα τεμαχίζεται;
ΠΗΓΗ: ΠΑΤΡΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
Του Μανόλη Καρέλλη, πρώην δημάρχου και ευρωβουλευτή
Με χρονολογία 19 Οκτωβρίου 2009 ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος συνέταξε επιστολή που απέστειλε σε περίπου 70 ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου - εκτός των καλουμένων “νέων χωρών” - με την οποία τους καλούσε εφ’ όσον το επιθυμούν, να καταθέσουν αίτηση για την απόκτηση τουρκικής υπηκοότητας.
Συγκεκριμένα ο κ. Βαρθολομαίος πληροφορούσε τους επαρχιακούς ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου ότι: “Ο εξοχώτατος πρωθυπουργός της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εις παλαιοτέραν επίσημον συνάντησιν αυτού μετά του εξοχωτάτου κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρωθυπουργού τότε της Ελλάδος, και της εξοχ. υπουργού Εξωτερικού επιτίμου κ. Μπακογιάννη (Ιανουάριος 2008), γενομένης συζητήσεως περί του οικουμενικού πατριαρχείου και των δυσκολιών ως τούτο αντιμετωπίζει περί την στελέχωσιν αυτόν, λόγω της συρρικνώσεως του ενταύθα ομογενειακού στοιχείου, οπόθεν τούτο αντλεί τα εν Τουρκία αρχιερατικά και άλλα στελέχη του, συνεπεία της κατά τας τελευταίας εννέα δεκαετίας νέας πραγματικότητος, είχε την καλοσύνην να υποσχεθεί ότι προς διευκόλυνσιν της Εκκλησίας, η έντιμος κυβέρνησίς του θα παράσχει την τουρκικήν υπηκοότητα εις τους εν τω εξωτερικώ μη Τούρκους υπηκόους Αρχιερείς του θρόνου, εφ’ όσον ούτοι το επιθυμούν, χωρίς υποχρέωσιν παραιτήσεως εκ της ην ήδη ούτος κατέχουν ετέρας υπηκοότητος. Την όντως ιστορικήν πρότασιν και υπόσχεσιν ταύτην, επανέλαβεν ευγενώς ο κ. Ερντογάν προς ημάς, κατά την εν Πριγκήπω πρόσφατον συνάντησιν ημών, και δη εξ ιδίας αυτού πρωτοβουλίας και ενώπιον πολλών παρισταμένων”.
Και η επιστολή του κ. Βαρθολομαίου συνεχίζεται ως εξής:
“Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι ο αριθμός των Τούρκων υπηκόων Αρχιερέων σήμερα συρρικνούται επί μάλλον και μάλλον και οι προς αρχιερατείον εκλόγιμοι δεν είναι πλέον πολλοί εν Τουρκία, ατάκτως θα αντιμετωπίσομεν προσεχώς μεγάλας δυσκολίας περί την στελέχωσιν και ευστάθειαν του αγιωτάτου Αποστολικού οικουμενικού θρόνου εν τη σεβασμία φυσική αυτού καθέδρα και την ανάδειξιν νέων πατριαρχών εις το μέλλον, εφ’ όσον, βεβαίως, ήθελε συνεχισθεί η σήμερον κρατούσα κατάστασις. Συνδιασκεψάμενοι όθεν και μετά των μελών της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου και εξατάσαντες ενδελεχώς την ευγενή προσφοράν του κ. πρωθυπουργού και της εντίμου τουρκικής κυβερνήσεως, ήχθημεν εις την απόφασιν όπως ολοθύμως προτείνομεν εις πάντας τους μη έχοντας την τουρκικήν υπηκοότητα ιερωτάτους μητροπολίτας του θρόνου να κάμουν χρήσιν του ευεργετήματος τούτου, εφ’ όσον ασφαλώς το επιθυμούν, χωρίς η αποδοχή της προσφοράς ταύτης να αποτελεί μείωσιν, ουδέ κατ’ ελάχιστον, της εθνικής, εκάστου φιλοτιμίας, αφού ως ελέχθη, δεν τίθεται θέμα απαρνήσεως της ην ήδη κατέχει ετέρας υπηκοότητος”.
Και η κατάληξις της επιστολής του κ. Βαρθολομαίου προς τους ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου:
“Eπιφυλασσόμενος όπως εν περιπτώσει καταφατικής απαντήσεως αποστείλωμεν υμίν τα προς συμπλήρωσιν δικαιολογητικά και τας σχετικάς οδηγία, ευχόμεθα υμίν αδελφικώς τα άριστα κατά Θεού, ου η χάρις και το άπειρον έλεος είησαν μεθ’ υμών”.
Για την εξαιρετικά σημαντική - “όσο και πρωτοφανή, ασφαλώς - εξέλιξη ο κ. Βαρθολομαίος ενημέρωσε τον Αρχιεπίσκοπον Δημήτριο και την επαρχιακή σύνοδο της Αμερικής κατά την επίσκεψίν του στις ΗΠΑ, το τέλος του περασμένου έτους.
Αντίστοιχη ενημέρωση, έκανε, το φθινόπωρο του 2009, και στους ιεράρχες της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Κρήτης, στο περιθώριο της επίσκεψής του στο νησί.
Και οι μεν ιεράρχες της Αμερικής αποποιήθηκαν το “ευεργέτημα” κατά τον κ. Βαρθολομαίο, του Ερντογάν, με το επιχείρημα ότι “έχουμε ήδη δύο υπηκοότητες, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε και τρίτη”, ενώ οι ιεράρχες της Κρήτης (όπως και της Δωδεκανήσου) συμφώνησαν για την απόκτηση της τουρκικής υπηκοότητας και συμπλήρωσαν τα “χαρτιά” της τουρκικής πολιτείας που τους προμήθευσε ο κ. Βαρθολομαίος.
Αυτές τις μέρες, μάλιστα, οι αποδεχθέντες το “ευεργέτημα” του πρωθυπουργού της Τουρκίας συνωστίζονται στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να ακολουθήσουν τις διαδικασίες της τουρκοποίησης.
Αυτό είναι το σύντομο χρονικό της επιχείρησης του τουρκικού “ευεργετήματος” κατά τον κ. Βαρθολομαίο - με μια άλλη διατύπωση του επικοινωνιακού επιχειρήματος του αριστοτέχνη στο είδος Τούρκου πρωθυπουργού.
Θα μου επιτραπεί να παραθέσω ορισμένες σκέψεις και να διατυπώσω την κριτική μου.
Ο οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αναφέρεται στην πολυσήμαντη επιστολή του στη συρρίκνωση του ομογενειακού στοιχείου (της Τουρκίας) “συνεπεία της κατά τας τελευταίας εννέα δεκαετίας, νέας πραγματικότητας”;
Ποια, όμως, είναι αυτή η νέα πραγματικότητα.
Μα, βέβαια, οι διωγμοί του ελληνισμού και η γενοκτονία που επιχειρήθηκε σε βάρος του ελληνικού (και όχι μόνο) στοιχείου στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο “συνωστισμός’ κατά Ρεπούση στη Σμύρνη το 1922 και η κατά του ελληνισμού επιχείρηση του 1955, δράστες των οποίων επιχειρήσεων εξολόθρευσης του ελληνισμού ήταν το τουρκικό κράτος, κάτι το οποίο παρασιωπάται.
Δεν αναφέρεται, επίσης, ο κ. Βαρθολομαίος στην απαράδεκτη μείωση του οικουμενικού πατριαρχείου και του χριστιανισμού που αυτό εκφράζει με την εγκατάσταση του προκρούστειου περιορισμού των εκλογίμων για το πατριαρχικό αξίωμα, ή το αξίωμα του Συνοδικού στους Τούρκους υπηκόους.
Αυτός ο περιορισμός όχι απλώς αποδυναμώνει τον οικουμενικό χαρακτήρα του πατριαρχείου αλλά το εξουδετερώνει πλήρως καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το “ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρρεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού” που αποτελεί και τον ορισμό της οικουμενικότητας και που, “κατ’ οικονομίαν” τροποποιείται με ένα “ένι Τούρκος υπήκοος”.
Δεν ασχολείται, ακόμα, ο κ. Βαρθολομαίος αλλά ούτε και όσοι από τους ιεράρχες του οικουμενικού κλίματος αποδέχθηκαν το ευεργέτημα της τουρκικής υπηκοότητας με την κατηγορηματική άποψη της επιτροπής της Βενετίας που είναι γνωστή ως το θεσμοθετημένο όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, σύμφωνα με την οποία ο όρος που θέτουν οι τουρκικές αρχές για την τουρκική ιθαγένεια που πρέπει να έχουν οι κληρικοί του πατριαρχείου αποτελεί, εκτός από προσβολή για τον χριστιανισμό και υπονόμευση της οικουμενικότητας και παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.
Εννοείται ότι, αυτή την άποψη της επιτροπής της Βενετίας έπρεπε να είχε υψώσει σαν σημαία και η Ελληνική πλευρά η οποία, όπως βεβαιώνεται από πολλές πλευρές, συμφώνησε με την “Τουρκοποίηση” των ιεραρχών της Κρήτης και της Δωδεκανήσου επί των ημερών του προβληματικού κ. Δρούτσα, αφού υπέκυψε στη γοητεία του Ερντογάν.
Και κάτι ακόμα για τον κ. Βαρθολομαίο: Τον έχουμε ακούσει επανειλημμένως να ασκεί έντονη κριτική εναντίον των Ελλήνων Αρχιερέων που βρίσκονται εκτός του πατριαρχικού κλίματος γιατί ακολουθούν τους νόμους της ελληνικής πολιτείας ενώ υπάρχουν ιεροί κανόνες που έπρεπε να ισχύουν γι’ αυτούς. Πως, όμως, ο ίδιος ο κ. Βαρθολομαίος δέχεται ένα νόμο, αυτόν της τουρκικής πολιτείας που περιορίζει στους Τούρκους υπηκόους το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε πατριαρχικά αξιώματα ενώ υπάρχει η επιταγή του Απόστολου Παύλου που αποκλείει τον οποιονδήποτε αποκλεισμό (προς Γαλάτας επιστολή 3, 28-29).
Και κάτι, τέλος, για τους Κρητικούς ιεράρχες που δέχθηκαν τον, έστω και περιορισμένο, “εκτουρκισμό”:
Nομίζω ότι η συμπεριφορά των αυτή είναι συμβατή με τον 19ο αιώνα της Ιστορίας της Κρήτης που αναλώθηκε σε μία σειρά πολυαίμακτων επαναστάσεων για την ένωση με την Ελλάδα και την απόκτηση της Ελληνικής Ιθαγένειας, αυτής που τώρα τεμαχίζεται;
ΠΗΓΗ: ΠΑΤΡΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου